Bugüne kadar neredeyse Canan Tan'ın bütün romanlarını okumuşumdur. Fakat İz çok farklı, diğer kitaplarına hiç benzemiyor. Bazen insanlar okudukları kitaplara kendilerini fazla kaptırırlar, kendilerini karakterlerin yerine koyarlar. Beni de o yüzden fazlaca etkiledi bu kitap. Bir an önce bitsin istedim ama hikayeye olan üzüntümden...
Belki çevremizde çok karşılaştığımız türden bir baba-kız öyküsü... Babasını kahramanı olarak gören bir kızın, onun ölümle sonuçlanan intiharının peşine düşmesini anlatıyor kitap.
'Minicik çocuk ellerimi avucunun içine hapsettiğinde, yüreğim yüreğinde eriyordu babacığım. Parmaklarım büyüdü diye mi tutmuyorsun artık ellerimi? keşke hep küçük kalsalardı...'
Bu kitabın sonu beni hiç tatmin etmemişti ama okumaya değer.Paylaşım için teşekkürler.
YanıtlaSilAynen ama sadece insanı çok içine aldığı için beğendim. Onun dışında beni çok fazla üzen kitaplardan hoşlanmıyorum zaten. Okurken beni fazla yıpratıyor.
YanıtlaSil